Πέρασαν περίπου 17 αιώνες από την εποχή που έζησαν και έδρασαν με καίριο, δυναμικό και πρωτόγνωρο για μας τρόπο. Πολλοί τους αγάπησαν, οι μοχθηροί τους πίκραναν, οι εξουσιαστές προσπάθησαν να τους ποδηγετήσουν. Μα εκείνοι, ανυπόταχτοι μέχρι το θάνατό τους έκαναν τις επόμενες γενιές χριστιανών, επηρεασμένοι από τον τρόπο ζωής τους, να συνθέσουν και να δουν την ετερότητά τους μέσα στο ποτάμι μιας πίστης ασυμβίβαστης. Τρεις οικουμενικού τύπου ιεράρχες, από διαφορετικούς τόπους (Αντιόχεια Συρίας, Νεοκαισάρεια Καππαδοκίας, Ναζιανζό Καππαδοκίας) με σπουδές στην Αθήνα, με θέσεις επισκόπου Καισαρείας ο Μέγας Βασίλειος, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος και επισκόπου Ναζιανζού και, στη συνέχεια, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως o Γρηγόριος ο Θεολόγος, θέσεις που οι ακέραιοι χαρακτήρες τους δεν είδαν ως «θέσεις ισχύος» αλλά αποκλειστικά και μόνο ως «θέσεις ευθύνης». Έμειναν ακλόνητοι στην πίστη τους αψηφώντας τις συνέπειες.
Ασυμβίβαστοι, δε δίστασαν να συγκρουστούν με την εξουσία, προκειμένου να υπερασπιστούν τη δικαιοσύνη ή την ορθόδοξη πίστη, γεγονός που τους οδήγησε σε πικρίες, εξορίες, διωγμούς. Δεν γνώριζαν τη γλώσσα των συμβιβασμών και δε σκέφτηκαν, αν αντίπαλοί τους ήσαν αυτοκράτορες ή ισχυροί κατά κόσμον. Δε δίστασαν να μιλήσουν ανοιχτά και να καταγγείλουν τους υπεύθυνους των συγκρούσεων και των πολέμων.
Οι πύρινοι λόγοι τους που ηχούν στα αυτιά μας μαχητικοί ακόμη και σήμερα με τη διαχρονικότητά τους προβληματίζουν και αγγίζουν το οδυνηρό αδιέξοδο της πραγματικότητας της εποχής μας με οδηγό μια στάση ζωής που υπηρέτησαν με αξιοθαύμαστη ειλικρίνεια και συνέπεια. στο δρόμο της έμπρακτης εφαρμογής της αγάπης του Χριστού, ως η μοναδική λύση. 
